ไดอารี่กับครามทรงจำของวันวาน

    ด.ญ. ภัทรา  จิตตเนตร    ตอนเด็กๆ  ที่อยู่อนุบาลฉันชอบเรียนกับคุณครูคนหนึ่งมาก  ครูชื่อครูเพ็ญ

ครูเป็นคนใจดีมากชอบเล่นกับฉันพอจะขึ้นอนุบาล 1   ก็ร้องไห้งอแงอยากซำ้ชั้นอยู่กับคุณครู  คุณครู

บอกว่าอยู่กับคุณครูไม่ได้แต่มาหาคุณครูได้ทุกวันเพราะคุณครูไม่ได้ไปสอนอยู่ที่ห้องเดิมจึงหยุดร้องไห้

แล้วขึ้นขั้นตามที่คุณครูบอกพอขึ้นชั้นมาแล้วก็มีเพื่อนหลายคนเพื่อนๆ  เป็นคนเฮฮา อยู่ด้วยแล้วสนุกสนานมีความสุข  และเมีเพื่อนใหม่ย้ายเข้ามาเพื่อนสองคนเป็นฝาแฝด จึงจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร

พอนานๆก็จำได้ว่าใครเป็นใครขนาดคุณครูที่สอนยังจำไม่ได้เพราะสองคนจำทำอะไรเหมือนๆกัน

ใช้ของเหมีือนๆกัน  แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนกันคือนิสัย พอขึ้นป.1   เพื่อนก็ย้ายออกจากโรงเรีัยน

ไปหลายคนทำให้มีเพื่อนน้อยคนแล้งวก็เรียนมากขึ้นแต่ชอบวิชา ศิลปะมากชอบวาดรูประบายสีมาก

มีสมุดระบายสีเยอะมากพอโตขึ้นมาประมาณ  ป.4   ก็ไม่อยากระบายสีเปลียนมาวาดรูปแทนชอบวาดรูป

การ์ตูนในช่องการ์ตูนที่ดูรนานๆก็เปลี่ยนมาวาดรูปวิวแทน  เช่น วิวทะเล   วิวภูเขา  วิวแม่นำ้
ก็เลิกระบายสีเพราะมันน่าเบื่อ หันมาดูการ์ตูนแทนแต่ดูการ์ตูนโคนัน  การ์ตูนเทนนิส พอดูนานๆ ก็เบื่อเพราะเป็นคนเบื่ออะไรง่ายๆ  ก็เลิกดูไป พอพี่เอานิยายมาให้อ่านก็เริ่มติดนิยาย อ่านนิยายมากๆ เข้า ไม่กินข้าว กินแต่ขนมก็ปวดท้องมาก จนเข้าโรงพยาบาล แต่หมอบอกว่าไม่เป็นไีรกลับบ้านได้ ปัจจุบันดูโคนันมา มา  5 ปี ก็ยังไม่เลิกดูเพราะมีตอนใหม่ มาเรื่อย ๆ  ตอนนี้ก็ปี  16 แล้ว  ตอน